| نام
| نقش وی در کربلا
| سرانجام و چگونگی مرگ
|
| شمر بن ذی‌الجوشن
| نقش‌آفرین اصلی جنایات کربلا، صدور دستور یورش همه جانبه به امام حسین علیه السلام و یارانش.
| دستگیری توسط مختار ثقفی، گردن زدن او و انداختن وی در روغن داغ.
|
| محمد بن اشعث بن قیس
| نقش‌آفرین و فراهم کننده حوادث روز عاشورا، فرمانده نیرویی بود که مسلم را دستگیر کردند و هتک حرمت امام حسین علیه السلام.
| روز عاشورا در پی نفرین امام حسین علیه السلام عقرب سیاهی او را نیش زد.
|
| عبیدالله بن زیاد
| در حادثه کربلا، همه جنایت‌ها به دستور مستقیم عبیدالله تحقق یافت و بعد از یزید بیشترین نقش را در فاجعه عاشورا داشت.
| چکیدن قطره خونی از سر مبارک امام حسین علیه السلام بر ران او و باقی ماندن آن زخم تا آخر عمر، جسدش توسط ابراهیم بن مالک اشتر به آتش کشیده شد.
|
| یزید بن معاویه
| چوب زدن بر دندان‌های مبارک امام حسین علیه السلام.
| هنگام رقص و مستی به زمین خورد و مغزش متلاشی شد و صورتش همچون قیر، سیاه شد.
|
| سنان بن انس
| نقش مؤثری در کشتن اباعبدالله الحسین علیه السلام داشت.
| زبانش گرفت، عقلش زائل شد و با وضع ناگواری از دنیا رفت.
|
| عمر بن سعد
| مجرم شماره سوم فاجعه کربلا و فرماندهی عملیات کربلا را بر عهده داشت.
| به دستور مختار ثقفی به قتل رسید و سرش از تن جدا شد.
|
| حرملة بن کاهل
| پرتاب تیر بر گلوی حضرت علی‌اصغر علیه السلام.
| مختار ثقفی دستور داد تا بدنش را تیرباران کنند.
|
| حصین بن نُمیر
| فرمانده تیراندازان لشکر عمر بن سعد و تیراندازی به امام حسین علیه السلام.
| ابراهیم بن اشتر جسد او را سوزاند و سرش را برای مختار به کوفه فرستاد، سر او در مکه ومدینه آویزان ماند تا درس عبرتی برای دیگران باشد.
|
| مالک بن نُسیر کِندی
| فرود آوردن ضربه بر فرق مبارک سیدالشهدا علیه السلام.
| قطع دستانش توسط همسرش و تا آخر عمر فقیر ماند.
|
| زرعه دامی
| از قاتلان امام حسین علیه السلام.
| هنگام مرگ از گرمای شکم و سردی پشتش صیحه می‌زد و می‌گفت به من آب دهید.
|
| عبدالله بن حَوزه
| تیراندازی به سوی لشکر ابا عبدالله علیه السلام.
| قطع پای راست او توسط مسلم بن عوسجه. اسب با حرکت تند، سر او را به هر سنگ و کلوخی کوبید تا به دوزخ رفت.
|
| شبث بن ربعی
| با شمشیر به صورت مبارک امام حسین علیه السلام زد.
| ابراهیم بن مالک اشتر ران‌هایش را برید تا مرد. سپس سرش را جدا و جسدش را سوزاند.
|
| شرحبیل
| از پشت بر صورت امام حسین علیه السلام زد.
| مختار او را با آتش سوزاند.
|
| عمروبن حجاج
| در روز عاشورا آب را بر روی اباعبدالله الحسین علیه السلام و یارانش بست، امام علیه السلام را خارج شده از دین نامید و از جمله حاملان سرهای شهداء به کوفه بود.
| به نفرین امام حسین علیه السلام گرفتار و از شدت تشنگی در بیابان هلاک شد.
|
| احبش بن مرثد (اخنس)
| با اسب بر بدن مبارک امام حسین علیه السلام تاخت و عمامه حضرت را به غارت برد.
| پس از واقعه عاشورا وقتی در صحنه جنگ ایستاده بود، تیری از کمان، رها و به قلبش اصابت کرد و مرد.
|
| عبدالله بن ابی حُصین
| آب را بر سیدالشهداء علیه السلام بست و با بی‌شرمی به امام گفت: ای حسین! به خدا سوگند، جرعه‌ای از آب نخواهی چشید تا از تشنگی بمیری.
| به نفرین امام حسین علیه السلام مبتلا و به بیماری استسقاء گرفتار شد، هرچه آب می‌نوشید تشنگی‌اش برطرف نمی‌شد تا اینکه هلاک شد.
|
| بَجدل بن سُلیم
| انگشت مبارک امام علیه السلام را برای در آوردن انگشتر برید.
| مختار او را دستگیر، دست و پاهایش را برید. آنقدر در خون غلتید تا هلاک شد.
|
| اسحاق بن حَیوه حضرمی
| داوطلبانه بر پیکر امام حسین علیه السلام تاخت و پیراهن حضرت را به غارت برد.
| با پوشیدن پیراهن اباعبدالله علیه السلام به مرض پیسی مبتلا شد و موهایش ریخت. توسط مختار دستگیر شد و دستور داد بر بدنش تاختند تا به هلاکت رسید.
|
